Antón Reixa danza os seus versos con Kirenia Martínez: "Conseguín perder o sentido do ridículo"
- Pauloblue 1
- Mar 31
- 3 min read
Updated: May 25
Un arríscase a parecer un mentireiro se afirma que Antón Reixa (Vigo, 1957) podería sentir vergoña ou ridículo enriba dun escenario. Poeta de vangarda antes mesmo de cumprir os 20 anos; fundador, letrista e vocalista de Os Resentidos, grupo emblemático da movida viguesa dos 80; produtor e presentador de televisión; articulista; locutor de radio; director e produtor de cinema... Alguén cun currículo así pode pensar de si mesmo que é raro ou extravagante? ¿Tanto como para provocar a risa allea sen querelo?
En 2016, Reixa sufriu un grave accidente de tráfico que o mantivo varios días en coma inducido e que lle deixou como secuelas dores crónicas e unha discapacidade física do 65 %. Así que cando, con 67 anos, a coreógrafa e bailarina cubana Kirenia Martínez lle propuxo subir a un escenario e bailar, si, temeu facer o ridículo.
Martínez, que xa traballara en Galicia conceptos de danza inclusiva con mulleres maiores de O Courel (Lugo) e de Cuntis (Pontevedra), coñeceu a Reixa na montaña galega, durante unhas xornadas de poesía nas que o artista recitaba os seus textos. “Foi como ver a Marlon Brando lendo poemas. Linos e decidín montar unha peza de danza cun deles sen dicirlle nada, por se acaso me dicía que non. Convideino á estrea pensando que, se non lle gustaba, non podería continuar. Foi unha aposta arriscada, pero cando rematou, abrazoume emocionado. Encantoulle”, conta a coreógrafa.
Daquel encontro naceu Cicatriz, un espectáculo interdisciplinar que combina danza, teatro, performance, poesía, instalación e música, estruturado arredor de 300 versos de Reixa que comezan todos coa palabra “Quero” e que, segundo os seus creadores, exploran “o desexo e o desexo de desexar”. Os protagonistas son eles dous.
Emoción“A miña idade e as miñas doenzas non son as mellores premisas para poñerse a bailar. Pero dende que comezamos non só conseguín perder o sentido do ridículo. Foi duro, pero tamén fisicamente liberador”, explica Reixa. “Descubrín que podo facer cousas que cría imposibles. A danza é técnica, si, pero sobre todo é emoción”, engade.
O proceso de converter os poemas de Reixa en coreografía tampouco foi doado. Kirenia conta que o seu obxectivo era “que a danza se lea e que a poesía se vexa”, e asegura que o autor “tamén foi descubrindo cousas dos seus versos ao velos en 3D”. “Só lle pedín que me deixase interpretalos, facelos meus e expresalos”, di.
“Agora pregúntome, con fascinación, como escribirá o poeta despois de bailar a súa poesía”, continúa a coreógrafa. “Como se transformarán os seus versos despois de habitar as palabras co corpo, de bailalas, de descubrir que moverse no seu propio texto é outra forma de versar a vida. Porque cando a palabra se somete á gravidade, cando se articula dende a carne, algo no seu significado se fractura e se expande. Xa non é só linguaxe: é pegada, é xesto, é pulso”, conclúe.
Cicatriz, producida por Fani Vázquez e Uxío Novo, conta coa música de Marcos Payno e Bruno Baw, a escenografía de Suso Mareque e o apoio da Axencia Galega das Industrias Culturais e do Centro Coreográfico Galego. Estreouse o pasado venres na sala Germán Coppini da delegación da SGAE en Santiago e ofreceu unha segunda función o sábado. Os seus autores agardan levar o espectáculo de xira por outras localidades de Galicia, Portugal e Alemaña.